Brak dostępności do danych radarowych z pełnego okresu projektu PANDa, tj. z lat 1986-2015 nie pozwolił na bezpośrednie wykorzystanie opracowanych modeli semiwariogramów radarowych do generowania map wysokości opadów miarodajnych o częstościach w zakresie od C=1 rok do C=30 lat. Wyniki tych badań utwierdziły jednak zespół badawczy o potencjalnej możliwości opracowywania map wysokości opadów miarodajnych na obszarze Polski dla różnych czasów trwania i prawdopodobieństw występowania (częstości występowania) dzięki zastosowaniu metod geostatystycznych. Powrócono zatem do poprawy opisu struktur przestrzennych opadów zawartych w zbiorze 100 stacji z Polski, rozszerzonym o dodatkową liczbę 25 stacji zagranicznych (dla których wysokości opadów miarodajnych określono w sposób przybliżony z wykorzystaniem techniki downscalingu).
Dzięki konsultacjom naukowym przeprowadzonym z dr hab. Alfredem Stachem, prof. UAM w Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, możliwym stało się wdrożenie metody maskowania odstających wartości wysokości opadów w procesie obliczania semiwariogramów empirycznych, a następnie ich modelowania z wykorzystaniem teoretycznych modeli semiwariogramów. Warto przy tym podkreślić, że poprzez odstające stacje rozumie się, stacje dla których wyznaczone wartości wysokości maksymalnych opadów nie korespondują z globalną zmiennością tego parametru na terenie całej Polski. Przeprowadzone analizy wykazały, że do wąskiego grona takich odstających stacji najczęściej zaliczają się stacje górskie, m. in. Hala Gąsienicowa, Walim czy Kłodzko. Maskowanie odstających stacji okazało się być bardzo efektywnym sposobem korekty semiwariogramów empirycznych. Do skorygowanych semiwariogramów empirycznych dobierano złożone modele semiwariogramów teoretycznych składające się z kombinacji modeli typu: wykładniczego, sferycznego lub Gaussa z dodatkową możliwości występowania efektu samorodka (ang. nugget).
